Happy new year (L)!!!

2014, wat een jaar! Heb jij al terug gekeken op de afgelopen twaalf maanden? Wat zijn de momenten geweest van persoonlijke groei? Heb je uitdagende momenten kunnen ombuigen naar momenten van dankbaarheid? Wat zijn de momenten in 2014 geweest waar je gelukkig van werd? We wensen elkaar immer een gelukkig nieuw jaar, jaar in jaar uit. Geluk lijkt een belangrijke factor, als het niet de belangrijkste factor is... maar weten we het ook werkelijkheid te maken in ons eigen leven?

Ik zit op dit moment sinds de 22ste van december in Columbia… Niet verwacht? Nee, ik ook niet;)! Ik vraag me vaak af of ik enigszins zelf wat plan?! Naar mijn idee stippel ik alleen wat uit, een soort van wens: ‘ik wens voor mijn persoonlijke groei dat…’. En hoe het tot uiting komt, daar blijft het leven me mee verrassen^_^. Hoe ik in Columbia terecht ben gekomen? Ik was in Mexico op ‘vakantie’ met Miguel en daarna was mijn plan om terug te gaan naar India. Maar door de Indiaanse logica kregen we het niet voor elkaar om mijn Indiaanse visum te regelen in Mexico city. Terug naar kleurrijk India was geen optie meer en in een paar dagen werd plan B gemanifesteerd: yogales geven in Columbia!

Om tweeënhalve maand in India te hebben gewoond en daar yogales te mogen geven was een intens rijke ervaring. Ik zou het je zeker kunnen aanraden om India te bezoeken. Het is een land waar bij je uit je comfortzone wordt gehaald. Een land als India kan je ermee confronteren dat er één zekerheid is, en dat is dat alles onzeker is. Tegelijkertijd maakt het mezelf afvragen of er een correlatie zou kunnen zijn tussen het accepteren van die onzekerheid en het niveau van content zijn met je leven? Hoe kan het zijn dat ik in India zoveel meer stralende gezichten heb gezien versus een New York (voor die ene overnachting dat ik er was;))? In India zag je kinderen op blote voeten heerlijk spelen, hun eigen avondeten maken vanaf 3 jarige leeftijd op een zelfgemaakt vuurtje en werd er massaal op straat geslapen. In New York liep iedereen in schoenen, schone kleren en heb ik niemand op straat zien slapen naast de koeien en apen;). En toch was erin NY minder vreugde te bespeuren. Wat maakt het verschil?

In bijna twee jaar (innerlijk) reizen heb ik mijn tijdelijke menig wel gevormd. Maar volgens mij gaat het niet om mijn menig. Iedereen is hier zijn eigen onderzoeker van de realiteit. We zijn ons eigen experiment, laboratorium en de onderzoeker tegelijkertijd.

Als ik terugkijk op afgelopen jaar, dan voel ik veel ontzag voor hoe het leven zich voor mijn ogen heeft ontvouwen en dankbaarheid voor wat ik heb mogen zien, ervaren en leren. Ik ben dankbaar dat ik kansen heb gekregen om sommige irreële angsten te ontkrachten. Ik bevond en bevind mij in situaties waarvan ik van te voren nooit had gedacht dat ze tot mogelijkheden behoren. Zoals je misschien weet is een van mijn grootste angsten rondom taal, om niet de mogelijkheid te hebben om mezelf te uiten. Ik had daarom nooit gedacht dat ik yogales in het Engels zou geven, in een relatie zou zijn waarin ik mij niet kan uitdrukken in mijn moedertaal en dat ik nu in een Spaanstalig land woon is nog steeds onwerkelijk voor mij.

Maar het cadeau wat ik mezelf heb gegeven als ik mijn angsten heb overwonnen, blijken momenten te zijn van euforie en dankbaarheid. Als ik de meest euforische reeks van momenten van 2014 mag kiezen, dan zijn dat de momenten tijdens én na de yogales (vooraf aan de yogales was ik vaak nog heel erg zenuwachtig)! En de momenten die ik samen met Miguel heb gecreëerd. Ik ben zo dankbaar dat er iemand in mijn leven heeft mogen verschijnen die het ook als urgent beschouwd om de bedoeling van ons leven te achterhalen en die bedoeling te vervullen met een zingend hart. En daarnaast dat we samen zo met en van elkaar kunnen genieten. Deze man blijft mij verrassen met zijn innerlijke schoonheid en ik verras mezelf in hoe ik in liefde kan groeien.
Maar paradoxaal leidt de aanwezigheid van zo’n prachtige man in mijn leven tot nog meer angsten. Want ik ben zooooo ontzettend dol op hem, dat de angst om hem te verliezen ook toeneemt. En dat betekend wellicht dat er meer euforie te verkrijgen is wanneer ik deze angsten weet te overstijgen…? 2015 zal het misschien wel leren... Ik wens voor mezelf in 2015 dat ik nog meer mijn angsten kan omarmen en ze kan overstijgen in liefde, met of zonder Miguel (maar ik wens natuurlijk ‘met’;)).

Voor het komende jaar wens ik jou; alle VERTROUWEN in jezelf dat je weet wat het beste voor jezelf is in elke situatie, ik wens je alle LEF om naar jezelf te durven luisteren (ook al is dit tegen iedereen zijn mening in) en LIEFDE voor jezelf wanneer de levenslessen toch wat uitdagender zijn dan je misschien zou willen;)!!! But I especially wish you to be ‘the joy of being’!

Een toet op je lieve snoet, vanuit the valley of the sun, Sogamoso (2600m)!