Naakt tot op het bot, in India
Blijf op de hoogte en volg Roos-Veerle
03 Oktober 2014 | India, Rishīkesh
Het ene moment denk je dat je het goed voor elkaar hebt, je volgd je hart en alles denk je onder controle te hebben. Het andere moment voel je je door en door onzeker, onnuttig, nietig, en vraag je jezelf af of de richting die je uitgaat wel écht het beste is.
Tja, ik dacht na al die yoga dat het nu wel over zou zijn met de tijden dat je je zo kwetsbaar en klein voelt. Maar nee, niets is minder waar. Nu ik officieel het papiertje ‘yoga docent’ op zak heb, merk ik dat ik mezelf de druk heb opgelegd om mij als een perfecte yogini (een vrouwelijke yoga beoefenaar) te moeten gedragen. En niks lijkt zwaarder op mijn schouders te drukken, dan de schaamte te ervaren dan dit nog niet te kunnen realiseren.
De afgelopen twee weken kon ik maar niet content zijn met wat er gaande was in mijn leven. Ik was ontevreden over mijn gemoedstoestand en vond daarbovenop dat ik helemaal geen aanleiding had om me zo te voelen, dus negeerde ik het. De oplossing die ik had voor het rottige, lege gevoel van binnen, was ‘chocolade, chips en ijs’. Mijn buik was hardop aan het bidden dat het bleef bij deze misselijkmakende ‘triade’. Maar tevergeefs, ik bleef in de modus van ‘I don’t wanna feel this shit’, dus kom maar door met die naturel geribbelde chips en chocolade brownie.
Het proces waarin ik terecht kwam was het ontkennen van mijn kwetsbare gevoelens door ze te verdoven met eten. Maar ‘helaas’ kunnen we niet zeggen; ‘ik wil alleen de negatieve emoties verdoven’, zonder de positieve ook mee te nemen. En wat er dan gebeurd is dat je na de verdoofde toestand net zo ellendig voelt, al dan niet ellendiger op fysiek, emotioneel en mentaal gebied.
Maar waarom heb ik al dat eten nodig om mezelf te verdoven? Dat zag ik pas toen ik al mijn gedachten opschreef. En wat ik toen zwart op wit zag, was verdrietig makend. Ik kon het niet geloven dat ik niet bewust was van al die veroordelende gedachten waarmee ik mezelf continu bombardeerde. No wonder that I felt like crap all the time! Zelfbekritiserende gedachten die voort komen uit honderd verschillende angsten. Die te herleiden zijn tot één diepgewortelde angst: ‘Angst om niet goed genoeg te zijn’.
Is er een remedie, voor deze diep gevestigde onzekerheid, die altijd werkt? Of moet ik gewoon accepteren dat kwetsbaarheid is; onzekerheid, blootstelling en emotioneel gevaar? Want om mezelf te blijven verdoven (en er zijn veel meer manieren waarop je dat kunt doen dan alleen met eten), maakt het alleen maar een vicieuze cirkel met het voeden van mijn eigen negativiteit. Ik wil hier niet langer bewust voor kiezen. Dus vraag ik mijzelf hardop af: ‘Als we angst volledig oplossen, komen we dan niet automatisch in kwetsbaarheid terecht’?
Met een pruillip en een fake smile, stuur ik je toch heel veel liefs!
Ps. Mijn inspiratie om lichtelijk uit mijn comfortzone te stappen kwam van drie bronnen; Een blog van een zeer dappere schrijfster, Krista (http://www.muzera.nl/14-secrets-about-me/), de immens populaire TED talk van Brené Brown over ‘vulnerability’ en Miguel. Ik hoop ooit een meer professioneler blog o.i.d. te schijven waarin ik kan schijven over persoonlijke groei en er ruimte is voor titels zoals ‘Cut the crap’;).
Ps2. Oja, ik ben in Rishikesh, India. Even dat je het weet;). Ik ben nog niet in een koeienvlaai gestapt, de apen zijn er al vandoor gegaan met mijn avondeten in een restaurant en ik begin er steeds meer aan te wennen dat alles hier mogelijk is;). To be continued…
Tja, ik dacht na al die yoga dat het nu wel over zou zijn met de tijden dat je je zo kwetsbaar en klein voelt. Maar nee, niets is minder waar. Nu ik officieel het papiertje ‘yoga docent’ op zak heb, merk ik dat ik mezelf de druk heb opgelegd om mij als een perfecte yogini (een vrouwelijke yoga beoefenaar) te moeten gedragen. En niks lijkt zwaarder op mijn schouders te drukken, dan de schaamte te ervaren dan dit nog niet te kunnen realiseren.
De afgelopen twee weken kon ik maar niet content zijn met wat er gaande was in mijn leven. Ik was ontevreden over mijn gemoedstoestand en vond daarbovenop dat ik helemaal geen aanleiding had om me zo te voelen, dus negeerde ik het. De oplossing die ik had voor het rottige, lege gevoel van binnen, was ‘chocolade, chips en ijs’. Mijn buik was hardop aan het bidden dat het bleef bij deze misselijkmakende ‘triade’. Maar tevergeefs, ik bleef in de modus van ‘I don’t wanna feel this shit’, dus kom maar door met die naturel geribbelde chips en chocolade brownie.
Het proces waarin ik terecht kwam was het ontkennen van mijn kwetsbare gevoelens door ze te verdoven met eten. Maar ‘helaas’ kunnen we niet zeggen; ‘ik wil alleen de negatieve emoties verdoven’, zonder de positieve ook mee te nemen. En wat er dan gebeurd is dat je na de verdoofde toestand net zo ellendig voelt, al dan niet ellendiger op fysiek, emotioneel en mentaal gebied.
Maar waarom heb ik al dat eten nodig om mezelf te verdoven? Dat zag ik pas toen ik al mijn gedachten opschreef. En wat ik toen zwart op wit zag, was verdrietig makend. Ik kon het niet geloven dat ik niet bewust was van al die veroordelende gedachten waarmee ik mezelf continu bombardeerde. No wonder that I felt like crap all the time! Zelfbekritiserende gedachten die voort komen uit honderd verschillende angsten. Die te herleiden zijn tot één diepgewortelde angst: ‘Angst om niet goed genoeg te zijn’.
Is er een remedie, voor deze diep gevestigde onzekerheid, die altijd werkt? Of moet ik gewoon accepteren dat kwetsbaarheid is; onzekerheid, blootstelling en emotioneel gevaar? Want om mezelf te blijven verdoven (en er zijn veel meer manieren waarop je dat kunt doen dan alleen met eten), maakt het alleen maar een vicieuze cirkel met het voeden van mijn eigen negativiteit. Ik wil hier niet langer bewust voor kiezen. Dus vraag ik mijzelf hardop af: ‘Als we angst volledig oplossen, komen we dan niet automatisch in kwetsbaarheid terecht’?
Met een pruillip en een fake smile, stuur ik je toch heel veel liefs!
Ps. Mijn inspiratie om lichtelijk uit mijn comfortzone te stappen kwam van drie bronnen; Een blog van een zeer dappere schrijfster, Krista (http://www.muzera.nl/14-secrets-about-me/), de immens populaire TED talk van Brené Brown over ‘vulnerability’ en Miguel. Ik hoop ooit een meer professioneler blog o.i.d. te schijven waarin ik kan schijven over persoonlijke groei en er ruimte is voor titels zoals ‘Cut the crap’;).
Ps2. Oja, ik ben in Rishikesh, India. Even dat je het weet;). Ik ben nog niet in een koeienvlaai gestapt, de apen zijn er al vandoor gegaan met mijn avondeten in een restaurant en ik begin er steeds meer aan te wennen dat alles hier mogelijk is;). To be continued…
-
03 Oktober 2014 - 12:51
Marjolijn:
Heel mooi geschreven Roos :) -
03 Oktober 2014 - 13:50
Harmke:
Tsja zoveel vreugde zoveel pijn en het 1 kan niet zonder het ander..maar ja het is altijd rot om uit de ene kant (vreugde) wakker te worden in pijn...wat een aap van een aap om er met je eten vandoor te gaan!!
Mam -
03 Oktober 2014 - 14:23
Krista Muzera:
Ha Roos,
dapper, mooi!! Dank voor het delen van jouw wijsheid! Juist je eigen struggle is zoooo wijs! Daarmee inspireer je anderen. Niet door een perfecte yogini te zijn. Dan zou je alleen maar ver-van-mijn-bed zijn. Zo geweldig als zij zal ik wel nooit worden..!! Nu laat je je menselijkheid zien en voel ik dat we verbonden zijn. Dat maakt je toegankelijk en daardoor zou ik het wel aandurven eens een yogalesje bij je te komen doen (als ik dit niet al deed ;-))
Dikke liefs!! -
03 Oktober 2014 - 20:33
Henriëtte:
Lieve Roos, moeilijk om het allemaal te verwoorden, het heeft met elkaar te maken al die gevoelens door elkaar maar dat weet jij ook wel.Het even naast je neer leggen kan soms ook helderheid brengen, maar goed jij bent zo fantastisch bezig,??! Heeee wat een leuke kerel die Michel nou nou.
Roos Veerle voel-- geniet neem het op en tot gauw. Dikke KNUFFEL van henriëtte. XXXX -
05 Oktober 2014 - 10:51
Lauren:
Wauw Roos. Een kus op daar waar je em nodig hebt. -
05 Oktober 2014 - 10:51
Lauren:
Wauw Roos. Een kus op daar waar je em nodig hebt. -
05 Oktober 2014 - 10:52
(Ome) Martin:
Het is voor mij bijzonder om mijn nicht(je) te mogen volgen op haar zoektocht. Wat je doorleeft en meemaakt is zo puur en waarachtig. Je zat al in mijn hart maar nu nog meer. Ik wil mijn twee-eenheid met je delen waar ik mee op pad ben gegaan naar Santiago. Pablo Picasso heeft gezegd: ik zoek niet, ik vind. En Rutger Kopland heeft gezegd: wie wat vindt heeft slecht gezocht.
Een dikke zoen en wat mij betreft blijven we elkaar tikken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
