Na 2 weken Aussie...

Ik heb ruim een half jaar toegeleefd naar dat moment, dat ik een jaar weg zou gaan. Een half jaar lang heb ik op een ontspannen manier zoveel mogelijk geld te proberen te verdienen. Ik ben 2x p/w gaan oppassen op Nanne (4), Pol (8) en Jip (10), heb Joery 3x in de week met rekenen geholpen, stond elke vrijdagavond achter de bar in een jazz cafetje en daarnaast ben ik bij cafe de Toeter gaan werken.
Dit afgelopen half jaar heb ik proberen te genieten van alle (gewone) bezigheden die ik heb gedaan, van alle mooie mensen die ik in dit half jaar (beter) heb mogen leren kennen. Ik heb het afgelopen half jaar een groter gevoel van dankbaarheid gevoeld. Waarschijnlijk omdat ik wist dat mijn bezigheden in Groningen een keer zouden stoppen. Ik heb veel blijdschap en liefde gevoeld voor de mensen om mij heen, meer dan ooit. Waarschijnlijk omdat ik wist dat ik ze straks een jaar niet zou zien...

“Ik ga een jaar weg in februari 2013”. Een jaar? Je zegt het tig keer tegen mensen als je je standaard riedeltje opnoemd waar je mee bezig bent en wat je gaat doen. Dan is het besef van een jaar weg gaan er nog niet. Dat kwam bij mij zes dagen voor vertrek. Toen voelde ik angst om mijn vertrouwde omgeving te verlaten.

Zondag 24 februari werd ik uitgezwaaid op Schiphol door papa, mama & Teun, Maarten, Sebastiaan en Anne. Wat was het gezellig! Je zou je vliegtuig er bijna voor laten schieten, om maar met zijn allen bij die Starbucks koffie te kunnen blijven drinken;). Ookal vind ik die koffie niet te zuipen, en vraag ik me elke keer weer af na de eerste slok, “waarom ben ik hier weer beland”:S. Enfin, vliegtuig toch maar gepakt, en na zo’n 24 uur stond ik op Melbourne Airport. Vanaf daar ben ik naar Mason gegaan, waar ik de eerste vier nachten kon verblijven. Duizend maal dank aan Foske (Toeter collega en weet wat goed bier is, jaja punk;)), die dit onderkomen een paar dagen voor vertrek voor me had geregeld! Mason was een uitstekende gastheer, en mede door hem ken ik het centrum van Melbourne nu al op m’n duimpje;).

Na die vier dagen bij Mason, ging ik vrijdag 1 maart op weg naar familie Smit. Bij de Smits zou ik de eerste vier maanden van mijn reis, au pair worden. De familie leerde ik gelijk goed kennen tijdens ons eerste weekend kamperen in ‘The Grampians’. The Grampians zijn Victoria’s beste back-to-nature bestemming, met zo’n 168.000 hectare aan land. Prachtig om zo tussen het wild te kamperen! De eerste possum, kangaroe, emu en kookaberra zijn daar gespot! Ook heb ik samen met Annelot (met haar ben ik nog 2 maanden au pair) en Marjolein (door haar heb ik dit au pair adresje en ik volg haar op) een berg beklommen. Namelijk ‘Mount Difficult’, klinkt natuurlijk heel makkelijk;). Het heeft deze berggeit wat bloed, zweet en tranen gekost, maar het uitzicht was het allemaal waard!

Op zondagmiddag hebben we Marjolein op de bus gezet naar Sydney en zijn we met zijn negenen ‘terug’ naar huis gegaan. De familie bestaat uit Hugo (2), Tim (3), Peter (5), Jaap (7), Laura (8) en Christel & Jolmer (37). Ze wonen in Barham, een klein gehucht in the middle of nowhere op een prachtige stukje land. Ze verbouwen hier zelf vele groentes, fruit, noten, kruiden, specerijen en maken hun eigen honing en houden varkens, kippen, eenden en hebben een vet toffe hond Flicky. Flicky gaat gezellig met me mee hardlopen en doet een eindsprintje mee (al moet ik het tot nu toe tegen Flicky afleggen;) ). Het is een zeer actieve familie, die vele leuke dingen ondernemen. En daar plukken wij, Annelot en ik, lettelijk en figuurlijk de vruchten van. Ik vind het bijvoorbeeld fantastisch om elke dag vers geplukt fruit te eten, te koken met producten die met zorg zijn gekweekt of zelf geschoten vlees te eten (waarschijnlijk mag ik dat ook nog doen!).

Mijn eerste week was pittig, maar vol met nieuwe ervaringen. Zo heb ik poepluiers verschoond, veel links gereden om de kinderen te brengen en op te halen van activiteiten, tig potten verse pesto gemaakt, paardgereden, de hekken gerepareerd waar een kudde overheen was gewalst en vee gedreven. Als je dan onder het stof zit, de zweetdruppels op je voorhoofd staan omdat het 35 graden is en je daar staat met je cowboyhoed op... Dan voelt dat wel als een mooie Australische ervaring en dan denk je “life is good”!

Ik vind het leuk om mee te mogen kijken hoe deze ouders hun vijf kinderen opvoeden. En bij dit gezin denk ik wel vaak, “zo ga ik het later ook doen”. En dat is fijn, dat dit gezin qua opvoed ideeen veelal op dezelfde lijn zit. Ik voelde me hier gelijk ook erg op mijn gemak. Het voelt zo vertrouwd dat ik het idee heb, dat ik hier al een paar weken ben.
Veel liefs en ‘No Worries’,

Roos

Ps. Als je nog een gezond recept weet wat voor 9 man ’s avonds gemakkelijk te koken is… Let me know!!