Van het platteland naar de stad

Hello lovely Dutchies!

Heb jij je bucket list al gemaakt? En wat staat er in je top drie van dingen die je moet hebben gezien/gedaan voordat je ‘the bucket kicked’? Ik heb een begin gemaakt.. en als ik het begin van deze lijst nu aan die man uit Spanje zou voorleggen, zou ik al een zakje zout krijgen;). Maar een van de dingen die sinds mijn basisschooltijd al op mijn bucket list staan is ‘wonen in Australiё’ en ‘kangaroes knuffelen’. Nou ben ik erachter komen dat kangaroos zich wat moeilijk laten knuffelen, maar wonen in Australiё kan afgevinkt worden.

De laatste maand dat ik woonachtig was in het landelijke Barham wou ik nog graag leren jagen. Omdat ik vind dat als je vlees consumeert, je ook moet weten hoeveel moeite het kost om het op je bord te krijgen (als je daar de mogelijkheid toe hebt). En de mogelijkheid had ik! Norman, een super aardige vader van drie zoons, is eerste van Australiё geworden in de B klasse. En na ons zaterdag avondeten achter de kiezen te hebben gingen we in het donker, achterop een truck met een zoeklicht ter sterkte van een vuurtoren, op hazen en konijnen jacht. Dit ging als volgt: Cameron en Antony (2 zonen van Norman) bestuurden de auto. Achterop stonden Paulien (andere au pair), Normen en ik. Een van ons scande continu de omgeving met het zoeklicht. Als er een prooi gespot was dan accelereerde de auto tot vlakbij het konijntje en zette dan de auto stil, zodat er geschoten kon worden. De eerste avond heb ik van de 6 geloste geschoten 3 konijnen geraakt. De tweede keer jagen waren 3 van de 4 schoten on target (Opa Jan zou trots op me zijn geweest;)). In het begin vond ik het wel een beetje lastig om te zien hoe je het leven ontneemt van een schattig rondhoppend konijntje. Maja.. ik wil toch vlees eten? En wetende dat het beter voor het ecosysteem is, maakt het ook wat gemakkelijker.

Na mijn eerste jachtavond hoopte ik dat het de volgende dag alleen maar zou regenen. Want ik had zoveel spierpijn van het jagen en van de val van mijn paard tijdens een buitenrit. Dat ik hoopte dat ik niet meer met Nina (een Duitse au pair) kon kajakken in de Murray River (langste rivier van Aus). Gelukkig had het kajakken juist geholpen om de spierpijn wat te verminderen. En bij het terugkeren van mijn tocht over de rivier rolde ik in het hanen slachten. Dat proces heb ik nu ook meegemaakt. Na mijn terugkeer in NL ga ik misschien wel mijn eigen kippen- en hanenvlees verzorgen;).

De laatste week van mei, was de laatste week oppassen op de kinderen. Van deze laatste week met de kinderen kon ik extra genieten van de tijd die ik met ze door mocht brengen. Het afscheid van de kids viel me wel zwaar. Je bent zo intens voor deze vijf kinderen aan het zorgen geweest en ineens hoeft dat niet meer. Ik was er trillerig van toen ik merkte dat de kinderen moeite hadden om me te laten gaan. En ik vond het een lastig idee dat deze kinderen iedere paar maanden afscheid nemen van een leuke au pair. Want de au pairs die ik ken: Marjolijn, Annelot en Paulien, zijn allemaal ontzettend lieve en zorgzame meiden... waar je naar mijn idee, moeilijk niet gesteld op kan worden.

In het kort, het leven bij de familie Smit heeft me vele inzichten gegeven. De meeste inzichten heb ik verworven op het gebied van opvoeden en wat voor mij waardevol is in mijn leven. Ik zou iedereen die kinderen wil, aanraden om een soort gelijke ervaring op te doen, zodat je weet waar je aan begint. En de familie is een inspiratie voor me geweest wat betreft zelfvoorzienend leven. Met een klein beetje meer kennis en inspanning, kun je gemakkelijk je eigen dieren en moestuin onderhouden.

Na drie maanden op het Australische platteland te hebben gewoond, was het tijd voor een nieuwe fase: Melbourne. De stad van de vele laneways, goede live muziek (straat muziek is zelfs op hoog niveau), fashion (vaak pijnlijk om al dat leuks te zien en uit een 50L praktische garderobe te moeten leven), sport (bijna iedereen beoefenent meerdere sporten), socialising (vindt altijds buitenshuis plaats) en koffie (daar wordt je toko min of meer op beoordeeld. Als dat niet goed is, kan je inpakken). Ik woon samen met Gemma (een erg lieve artistieke 38 jarige vrouw) in de suburb Carlton North en dat is een liberale, literaire, studentekoze wijk omdat de University of Melbourne om de hoek is. Verder heb ik een leuk baantje als oppas bij een gezin waar ik de twee meiden wat Nederlands probeer te leren. Eowyn (7), heeft twee jaar in Nederland gewoond en kan al aardig wat Nederlands praten. Senna (3) kan het alleen een beetje verstaan. Dus met veel plezier reis ik drie a vier dagen in de week een uur van noord naar zuid Melbourne (Brighton) en weer terug. De helft met de trein en de andere helft op m’n fluoriserende roze racefiets. En die gaat snel! Zo stoer voel ik me dan;) haha.

Verder heb ik vorige week een erg leuke logeerweek achter de rug met Leonie (op wie ik in korte tijd heel dol op ben geworden). Waarin we vooral veel de tourist hebben uitgehangen, cafetjes hebben verkend en lekker huiselijk hebben gekookt en gebakken. Daarnaast heb ik een paar dagen geleden mijn huisgenoot haar leven gered door haar om 4 uur ’s nacht naar het ziekenhuis te hebben gebracht. Ze had last van kiespijn en was gaan googlen wat tegen kiespijn hielp. Dus heeft ze een hele knoflookteen op haar pijnlijke kies gelegd. En dit werk per ongeluk doorgeslikt en kwam vast te zitten in haar keel waardoor ze amper meer kon ademen. Na een paar leken pogingen van de heimlichmanoeuvre en daar als een karate junkie op haar rug te hebben geslagen, heb ik toch maar het noodnummer gebeld, 000, en een taxi.. die zijn vaak sneller. Gelukkig heeft mijn huisgenoot van de operatie alleen een zeer keeltje overgehouden en maakt ze het goed;).

Op 5 juli vlieg ik naar het noorden van Australiё, Cairns. Waarna ik in 6 weken tijd ga afdalen tot Sydney. Dat is tot nu toe mijn plan, maar m’n plannen veranderen regelmatig.

Voor nu wens ik julie de geuren van eucalyptus en tea tree oil. En vergeet vooral niet de groeten aan je buurvrouw!

Liefs Roos