confessions of a traveler

Ben ik nieuwsgierig? Wil ik ervaren en proberen? Gooi ik mezelf graag in het diepe. Yes, I confess...
Dat maakt dat ik niet de ideale situatie voor mezelf heb gekozen en het niet opnieuw zou doen om met een wildvreemde man te gaan zeilen, maar dat ik toch blij ben met de ervaring en een verruimende kijk op onze adembenemende wereld.

De dag dat ik bij Geoff op de boot stapte heb ik wel wat alarmbellen genegeerd. Ik wilde zo graag deze bootreis maken en Australië op een andere manier zien dan dat ‘iedereen’ doet. Plus door mijn goedgelovigheid in mensen, heb ik mezelf in een wat onverantwoordelijke situatie gebracht. Geoff bleek al vrij snel een tweede agenda te hebben, en ik dacht dat als ik dat eenmaal duidelijk had gemaakt dat ik niet met hem naar bed wilde, dat het wel goed was. Maar dat was het niet.

De nacht van 23 op 24 augustus was de druppel. Geoff heeft een alcoholprobleem en deze nacht was hij weer dronken geworden. Ik zag de ellende aankomen en ging daarom om 20.00 uur slapen (dat werkte de vorige keer enigszins en liet hij me met rust). Maar ik kon pas na 3.00 uur slapen. Ik had 3x moeten vragen of de muziek zachter mocht (met mijn oordoppen in was het nog steeds te hard). Ook heb ik hem drie keer weg moeten sturen bij mijn bed. Je snapt dat ik een beetje bang en ongerust was en bovenal WOEST! Mijn verjaardag was nog nooit zo rottig begonnen!

De volgende ochtend ben ik zo boos op hem geworden dat mijn hele lijf aan het trillen was. Ik was overspoeld met afkeer en woede. Daarna wou ik nog maar een ding: naar Merlinda. Ik had deze lieve, zorgzame 58 jarige vrouw nog maar één keer eerder ontmoet. Maar we hadden gelijk een erg goede klik en ik wist dat ik mijn tranen aan haar kon laten zien. Ik heb toen overdag mijn verjaardag gezellig met haar gevierd en ze had me gelijk duidelijk gemaakt dat ik bij haar en haar echtgenoot op de boot kon komen wonen.

Om 17.00 uur werd ik op het strand verwacht om mijn verjaardag te vieren met de bootmensen op het strand van Lizard Island. Daar had Marlene een cake voor me gebakken en heb ik gezellig sundowners gedronken met al deze lieve mensen, zo ver mogelijk weg van Geoff. Ik heb prachtige cadeaus in ontvangst mogen nemen die varrierden van een boekenlegger gemaakt van 1000 kraaltjes tot aan vis.

De volgende ochtend ben ik een strategisch gesprek aangegaan met Geoff wat ik allemaal niet fijn vond om zodoende te werken naar mijn doel: het verlaten van de boot. En ik wist dat dit niet gemakkelijk ging worden. Na verschillende onderwerpen te hebben aangesneden: zijn alcoholprobleem, zijn negatieve gedachten, boodschappen waar hij me voor wilde laten betalen die ik niet zou consumeren, heb ik voorzichtig uiteengezet dat ik mij niet prettig op de boot voelde en dat ik de boot wilde verlaten. Geoff wou me eerst over een maand terugbrengen. Ik zei dat Merlinda en Glen eerder terug gingen en dat ik hen wou vragen of ik met hun mee terug kon. Geoff wou hier niks van weten en hij stond erop dat hij me terug zou brengen. Na 4 uur te hebben onderhandeld wilde hij me wel naar hun boot brengen. Daar hebben we gelijk een plan gemaakt en daarna heb ik mijn spullen opgehaald. Op 25 augustus lag ik doodvermoeid maar veilig in mijn nieuwe bedje.

Ik merk nu ik dit schrijf dat het ineens heftiger klinkt dan dat ik het heb ervaren en dat ik wel wat schaamte en ongemak voel. Schaamte omdat ik dacht dat ik mijn intuïtie kon volgen, of dacht te volgen. Maar het was waarschijnlijk een stukje hebberigheid/honger naar ervaringen en me bijzonder willen voelen...

Welja, dit is het minder leuke deel van de 6 weken varen met Geoff. Daarnaast heb ik de reis met hem ook als een prachtige groene reis ervaren:
Groen van zeeziek (ik weet het zeker, vliegen is meer voor mij weggelegd).
Groen van jaloezie (als je Lizard Island, Hope Island, Low Island, etc. opzoekt;)).
Groen omdat ik nog nooit zulke groene struiken en bomen heb gezien, alsof ze licht gaven.
Groen omdat het leven op de boot zo puur en eerlijk is. Energie komt van de zon en wind. Geoff en ik vingen onze eigen vis die we dan ’s avonds op een vuurtje op het stand bereidde en opaten, we maakten ons eigen brood, muffins en bier, wasten onze kleren met de hand, we brachten jerrycans vol met water terug naar de boot. Ik vind deze levensstijl waarin je het milieu zo min mogelijk belast erg mooi. En doordat ik zoveel mooie plekken zag met prachtige fauna en flora voelde in me erg verbonden met de aarde. Deze ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik (nog) beter voor onze aarde wil zorgen.

Ik denk dat het komt doordat je op water leeft. Water verbind alles en je ziet ineens heel duidelijk dat we er niet zonder kunnen. Je ziet overwelmende walvissen op 20 meter afstand en ziet dat het hun huis is en je voelt een sterke drang om voor deze overweldigende beesten hun huis te willen zorgen. Als je snorkelt kun je niets anders dan onder de indruk te zijn van wat moeder aarde te bieden heeft aan diversiteit van kleuren en levensvormen. Ik kon elke dag wel snorkelen, het rif en zijn (vliegende)vissen, zeesterren, krabben, octopussen, inktvissen, schilpadden, roggen, haaien, etc. verveelde nooit! Misschien wordt Roos nog een groene activist;)? Een mooie documentaire over haaien is trouwens sharkwater.

Voordat ik dit veel te persoonlijke verhaal eindig wil ik iedereen bedanken die me goede gedachtes/ energie heeft gestuurd! Het heeft écht geholpen, Merlinda en Glen kwamen op mijn pad! Ik ben nu in Cooktown (eindelijk contact met de bewoonde wereld!) en er gaan vast weer nieuwe, maar veilige, (reis)plannen gemaakt worden... Wie weet waar dit nieuwsgierige aagje straks terecht komt...

Liefde en twee flessen bruine rum,
(Mat)roos